Nie lubię pomidorów, śmietany, a już najbardziej – pomidorów w śmietanie. Trochę jak słynny detektyw Monk, który spośród swoich 312 fobii najbardziej bał się pszczół, mikserów, no i – wiadomo – pszczół w mikserze. Zawsze się śmiałam, że wielcy ludzie tak mają, ale mój Paweł szybko skwitował, że mają tak po prostu dziwacy.
Odkąd pamiętam, jestem dla ludzi miła. To znaczy: nie obrażam ich, nie kłócę się z nimi, uśmiecham się, witam w windzie i nawet na blogu nie rozdaję prawie nigdy banów. Ba, jeszcze rok temu nie dawałam ich wcale, bo wychodziłam z założenia, że hejter to taki smutny człowiek, którego wystarczy przytulić. No i ja ich wszystkich tak wirtualnie tuliłam, nawet gdy pisali, że mam zeza, choć nie publikowałam wtedy swoich zdjęć i nie wiedzieli nawet, jak mam na imię, a oni rzeczywiście się wycofywali i mówili, że no tak, zły dzień albo nie ta faza Księżyca i oni ogólnie przepraszają, bo jednak z moimi oczami wszystko ok.
Później niestety zaczęłam wypowiadać się na bardziej kontrowersyjne tematy i wówczas zdarzało się, że przychodziło do mnie z internetu całe zło, czy może raczej złoto, które na przykład pisało, że facet mnie zdradza, Tusk wyprał z moralności, a generalnie to mam kredyt we frankach. Wtedy musiałam wprowadzić na blogu nowy rodzaj bana, to jest ban za bycie idiotą, ale na szczęście taki egzemplarz nieczęsto mi się tutaj trafia. (Z całym szacunkiem dla idiotów, bo im też należy się swój kawałek świata).
MÓW PRAWDĘ, MÓWILI. TAK JEST NAJLEPIEJ, MÓWILI
Oczywiście, od zawsze mówię też prawdę. To znaczy: zupełnie nie umiem kłamać. Być może dlatego, że jak byłam mała, to mi dziadkowie wmówili, że mi wtedy dym z uszu leci. I ja się tego tak panicznie wystraszyłam, że od tamtej pory nawet nie próbowałam. Dlatego jak ta głupia mówiłam rodzicom o tych wszystkich strasznych rzeczach, które lepiej przemilczeć, jak na przykład, że trafiła mi się na dyktandzie pała. A to pamiętam jak dzisiaj: czasy podstawówki, ja kujon nad kujony, błędem nawet interpunkcyjnym dyktand nie skalam, aż tu nagłe, jak obuchem w łeb, napisało mi się, że „wilk w krzakach czychał”. Pamiętam, że polonistka wtedy wypomniała mi przy całej klasie, że on czyhał raczej przez samo „h”, na co ktoś z tylnego rzędu rzucił, że to zależy, z czym czyhał.
W każdym razie: jestem miła, mówię prawdę, taka trochę siostra miłosierdzia, a trochę teletubiś. Nie zmyślam, nie kłamię, nie ściemniam, bo jak znam siebie, to zaraz bym się w tym pogubiła, a musicie wiedzieć, że zmysł orientacji to mam taki, że bez GPS-a w telefonie to się na własnym osiedlu rozjeżdżam niczym żaba na lodzie. Dlatego dołączyłam do wyzwania, w którym liczy się #ŻycieBezŚciemy. Postanowiłam, że przez tydzień będę jeszcze dosadniej mówić to, co myślę, a nie to, co wypada czy czego oczekiwaliby ode mnie ludzie i – co najważniejsze – nie będę używać do tego emotek. Po co? Ano po to, żeby nie łagodzić tego, co mam do powiedzenia, nie odwracać uwagi głupimi uśmieszkami, serduszkami czy językami. Chciałam zostawiać sam komunikat: dokładnie to, co mam do powiedzenia, i nic a nic więcej. Zero znaków, dotyczących mojego humoru, nastroju czy fajności. Po prostu słowa.
Wybrałam do eksperymentu kilka losowych osób i… mało brakowało, a wyszłaby z tego jedna, wielka katastrofa. Wszyscy reagowali tak samo: kosmicznym zdziwieniem. Pytali, co się stało, czy mam gorszy dzień, dlaczego się pogniewałam. Dlaczego jestem oschła, skąd te muchy w nosie i dlaczego ciskam w nich te swoje kropki nienawiści. A przecież to były normalne kropki! Tak kończymy zdania w języku polskim. A jednak okazało się, że ilekroć nie wstawiałam na końcu żadnej buźki, każdy odczytywał to jako atak. Chociaż byłam dokładnie tak samo miła jak zawsze i mówiłam dokładnie to samo, co powiedziałabym z buźkami, bez tego całego wyzwania.
KALI NIE DAĆ BUŹKI, KALI BYĆ ZŁY CZŁOWIEK
Wnioski? To było coś nieprawdopodobnego. To, jak sobie utrudniliśmy życie, wprowadzając te wszystkie emoty do naszej komunikacji. Okazuje się, że bez nich zupełnie zniekształca nam się przekaz. Że od razu całkiem normalne zdanie przybiera złowrogi charakter, sprawia wrażenie zimnego czy złośliwego. Spróbujcie zrobić sobie kiedyś podobny eksperyment – dla mnie to była potężna dawka szoku, bo chociaż wiedziałam, że emoty sporo nam ułatwiają, to nie sądziłam, jak wiele też komplikują. A raczej: jak wiele może komplikować ich brak. Naprawdę, tyle nieporozumień i pomyłek zdarza się chyba tylko polskiej poczcie, a i to w okresie świąt.
Ale dobra – żeby nie było, że tylko ja tu robię za eksperymentatora, to mam wyzwanie też dla Was. Jakie? DOWOLNE! To moje niech posłuży Wam jedynie za inspirację, same możecie wybrać cokolwiek innego. Wejdźcie na zyciebezsciemy.pl i określcie, czego będzie dotyczył Wasz własny Tydzień Bez Ściemy. A później opowiedzcie o swoich wrażeniach – jak wyglądało wyzwanie, co musiałyście zmienić w swoim życiu, żeby pozbyć się tej ściemy i udawania i do jakich wniosków doszłyście. Macie czas do 28 lutego.
A jest o co walczyć! Zwycięzca zgarnie 2-tygodniowy kurs językowy #EFPolska w… DOWOLNYM MIEJSCU NA ŚWIECIE! Wraz z przelotem, zakwaterowaniem i wyżywieniem. Czy to nie brzmi pięknie? Organizatorem konkursu jest DayUp, a regulamin i wszystkie szczegóły znajdziecie pod tym linkiem. Mocno trzymam za Was kciuki i już teraz życzę Wam powodzenia – tak w wyzwaniu, jak i poza nim. I na wszelki wypadek kończę wpis serduszkiem – żeby znowu nie było, że jestem jakimś bucem! ♥ ;-)
Też kiedyś zrobiłam sobie taki eksperyment i pisałam bez buziek. Kilka osób zwróciło mi uwagę, czy wszystko ze mną w porządku i czy dobrze się czuję, bo „brzmię” tak jakoś nieswojo i smutno.
Gdybym zrobiła sobie wyzwanie pt. „Życie bez ściemy” to chyba musiałabym mówić ludziom całą prawdę i tylko prawdę oraz nie owijać w bawełnę co mi leży na sercu. Myślę, że z wiele osób mogłoby tego nie przeżyć albo śmiertelnie się na mnie obrazić. Nie wiem, czy jest sens ryzykować.
No właśnie mój przykład pokazuje, że to dość ryzykowne posunięcie. Korciło mnie nawet, żeby przez tydzień na fanpage’u ie używać żadnych emot. A teraz nie wiem, czy nie straciłabym w ten sposób połowy fanów. A szkoda, chciałoby się chociaż czasami być w życiu poważnym.
W miarę możliwości staram się nie używać emotek, bo „co za dużo, to niezdrowo”, choć nie unikam ich całkowicie, a jak ktoś mi napisze długą wiadomość, w której każde zdanie jest zakończone buźką zamiast kropką, to aż mnie krew zalewa.
Ja nawet oficjalne maile dostaję z buźkami. I niby to miłe, ale profesjonalne wcale…
Ale to jest tak, że jak mamy do dyspozycji 26 znaków (plus polskie ogonki oraz nawet przecinki), to taka tekstowa wypowiedź bywa totalnie odarta z kontekstu. Zwłaszcza, jak jest krótka, a zwykle jest krótka. Gdzieś przeczytałam, że poprzez rozmowę „fejs-tu-fejs” 20% informacji, to treść, a 80% informacji jest zawarta w gestach, intonacji, mowie ciała. W tekstach pisanych tego nie mamy, więc buźki wyewoluowały pięknie i robią nam za te 80%. Nie umiem i nie chcę zrezygnować z buziek :) Właśnie po to, żeby nie było ściemy. Bez buziek jest niepełnie i jest ściema ;) I buźki skracają dystans, co pięknie… Czytaj więcej »
No tak, niby zgoda, ale z drugiej strony – ludzie tyle setek lat pisali do siebie listy bez buziek i jakoś też żyli ;)
A na podłodze korek. Nie wiem, jak to się profesjonalnie nazywa, bo był już, jak się wprowadzaliśmy, ale faktycznie wygląda nieźle! ;)
Myślę, że ilość informacji i częstość jej przekazywania drogą mailową, czatową, blogową, jest nieporównywalnie większa dzisiaj, niż informacja epistolarna setki lat temu :) Wtedy przekaz międzyludzki opierał się przede wszystkim na komunikacji bezpośredniej. A teraz już nie ;)
Korek zacny i jeszcze ciepły do tego.
Zgadzam się. Emotki trochę zastępują emocję, z jaką mówimy dane zdanie. W prawdziwym życiu widać, co mamy na myśli, jaki jest nasz wyraz twarzy i gesty.
A ja bym powiedziała, że sobie ułatwili życie używając emotek. W komunikacji bezpośredniej nawet ważniejsze od słów są przecież sygnały niewerbalne, mimika i gesty. Dlatego aby wyrazić swoje uczucia ludzi wprowadzili emotki. Bo słowa to za mało i nie przekazują całości komunikatu ;)
Tak, jasne. Utrudnili tylko w tym znaczeniu, że teraz już nie potrafią inaczej. Przecież gdyby teraz nagle Facebook wyłączył możliwość używania emot, to chyba pół świata by się ze sobą nagle skłóciło :D
Coś w tym jest! Wiele razy kłóciłam się z chłopakiem nie o słowa wypowiedziane, ale właśnie te napisane, które druga strona źle odebrała :D Słowo pisane jest piękne, ale posługiwanie się nim do łatwych nie należy ;)